Naprawa bieżąca obejmuje stosunkowo niewielki zakres prac i polega na wymianie lub reperacji nielicznych, najczęściej zużywających się części i elementów maszyn. Naprawa średnia obejmuje wymianę poważniejszych elementów i części maszyn. Naprawiany obiekt jest na pewien okres wycofany z ruchu.
Naprawa główna odznacza się największym zakresem pracy i zmierza do przywrócenia remontowanemu obiektowi pierwotnej lub prawie pierwotnej zdolności produkcyjnej. Następuje tu demontaż maszyny lub urządzenia i wymiana wszystkich części i zespołów, które uległy zużyciu.
Podstawą zaliczenia naprawy do jednego z podanych rodzajów jest rzeczowy zakres prac renowacyjnych. Trzeba tu podkreślić istotne znaczenie gospodarki naprawczej dla utrzymania maszyn i urządzeń oraz innych środków trwałych w należytym stanie technicznym i stałej gotowości do pracy. Osiąga się to przez wspomniane już konserwacje, przeglądy i naprawy zmierzające do poprawienia sprawności technicznej środków trwałych oraz opóźnienia procesu ich fizycznego zużycia, zapobieganie nadmiernemu zużyciu, a także likwidowanie skutków zużycia. Szczególne znaczenie gospodarki naprawczej widać w eliminowaniu zmian w sprawności maszyn i urządzeń i zapobieganiu tym zmianom, gdyż nawet częściowe zaniechanie działań naprawczych wzmogłoby występowanie coraz częstszych zakłóceń w pracy maszyn i urządzeń, objawiających się w obniżeniu precyzji wykonywanej pracy. Zakłócenia te wpływają negatywnie na zdolność produkcyjną maszyn i urządzeń, wydajność pracy, a często sprawiają, że urządzenie przestaje odpowiadać wymogom bezpieczeństwa i higieny pracy. Zużycie fizyczne, które niweluje gospodarka naprawcza, jest jedną z przyczyn zużycia ekologicznego środków trwałych powodującego szkodliwe oddziaływanie na środowisko naturalne. Można jeszcze dodać, że prawidłowo prowadzona gospodarka eliminuje awaryjność maszyn i urządzeń. Wszystko to wpływa na koszty eksploatacji parku maszynowego.
Leave a reply