Strategia segmentacji stosowana jest głównie na rynku konsumpcyjnym nabywców indywidualnych i dlatego w dalszych wywodach zasadniczy akcent zostanie położony na kryteria segmentacji tego właśnie rynku. Nie oznacza to jednak, że przedsiębiorstwa wytwarzające dobra inwestycyjne i zaopatrzeniowe mogą tę sprawę pomijać. Grupują one nabywców według innych kryteriów niż na rynku konsumpcyjnym. W odniesieniu do nabywców instytucjonalnych (jednostki gospodarcze, instytucje, organizacje itp.) trzeba uwzględnić takie kryteria, jak: branża i wielkość nabywcy, lokalizacja, średnie zużycie danego produktu w roku, wielkość przeciętnego zamówienia, stosowana technologia itp.
Podział rynku na segmenty następuje według bardzo zróżnicowanych kryteriów, są jednak dwie ogólne zasady przyjęte w metodach segmentacji rynku. Pierwszą zasadą jest to, że metody segmentacji rynku i dobór kryteriów różnią się w zależności od rodzaju oferowanego produktu. Kryteria stanowiące podstawy segmentacji jednego produktu (np. pasty do zębów) mogą być mało przydatne albo wręcz nieprzydatne do działań marketingowych dla innego produktu (np. samochodów). Druga zasada określa, że segmentacja jest procesem ciągłym i wymaga nieustannego badania zmian i różnic w postępowaniu nabywców oraz dostosowania produktu do tych zmian. Na podstawie raz wyodrębnionego segmentu nie można stale podejmować decyzji marketingowych, lecz należy je weryfikować uwzględniając zachodzące w segmencie rynkowym zmiany.
Konsumentów dzieli się na segmenty biorąc pod uwagę różne ich charakterystyczne cechy i zachowania, które można zaklasyfikować do kryteriów: demograficznego, geograficznego, ekonomiczno-społecznego i psychologicznego.
Leave a reply