Forfaiting ma pewne cechy wspólne z factoringiem

W obecnych warunkach polskiej gospodarki tylko niektóre banki zajmują się działalnością factoringową ograniczoną głównie do ściągania należności. Można już jednak zaobserwować zbliżanie się w tym zakresie do praktyki krajów zachodnich. Problemem jednak nadal pozostaje sprawa poręczenia za zapłatę dłużnika (tzw. kwestia del credere). W pełni rozwiniętym systemie factoringu, jeżeli dłużnik nie spłaci swoich zobowiązań, bank (lub inna instytucja finansowa) ponosi ryzyko takiego przypadku, u nas – jak na razie – bank ryzykiem obciąża zwykle faktoranta. Jest to więc – można powiedzieć – niepełny lub warunkowy factoring.

Forfaiting ma pewne cechy wspólne z factoringiem. Polega on również na wykupie przez bank (lub instytucję zajmującą się forfaitin- giem) wierzytelności klienta zawierającego odpowiednią umowę, należności terminowych w wyniku sprzedaży towarów lub świadczenia usług. Przedmiotem forfaitingu są więc wierzytelności terminowe, których termin płatności przypada przykładowo w okresie od 6 miesięcy do kilku lat. W forfaitingu jednak ryzyko ściągalności wierzytelności obciąża nabywcę należności, a więc bank lub instytucję finansową realizującą forfaiting, gdyż na nich przechodzą wszelkie prawa do wierzytelności. Nabywca wierzytelności nie ma więc regresu, czyli prawa do roszczenia, wobec podmiotu gospodarczego sprzedającego swe wierzytelności. Ponieważ ryzyko instytucji zajmującej się forfaitingiem jest większe niż przy factoringu, wierzytelności zleceniodawcy są kupowane znacznie poniżej wartości nominalnej (np. 70-90%). Korzyścią zlecającego forfaiting jest – podobnie jak przy factoringu – szybkie pozyskanie środków pieniężnych, chociaż w mniejszej kwocie.

Ze względu na stosunkowo duże ryzyko banków w przypadku forfaitingu, jest on – na razie – stosunkowo rzadko stosowany w rozliczeniach wewnętrznych, lecz w rozliczeniach międzynarodowych jest dość często stosowany.

Doradztwo w sprawach finansowych i bankowości pojawia się najczęściej jako forma pomocy banków dla małych i średnich firm. Obejmuje ono często informacje o kredytach w banku, o prawnych formach zabezpieczenia kredytu, doradztwo w zakresie dokumentacji wniosku kredytowego i inne. Niektóre większe banki oferują szerszy zakres usług, np. ekspertyzy ekonomiczno-finansowe, obsługę przedsięwzięć prywatyzacyjnych, szkolenie pracowników przedsiębiorstw i instytucji, ubezpieczenia kredytów.