Kursy walut i transakcje walutowe – kontynuacja

Są dwa sposoby podawania kursu walut, czyli notowań kursowych. W pierwszym, najczęściej stosowanym, zwanym notowaniem prostym, podaje się ilość krajowych jednostek pieniężnych płaconych za jednostkę (bądź za 100 lub 1000 jednostek) waluty obcej, drugi sposób, zwany notowaniem odwrotnym, określa ilość jednostek waluty obcej otrzymywanej za jednostkę waluty krajowej. Przykładem odwrotnego notowania kursowego jest notowanie kursów walut na giełdzie londyńskiej, na której podaje się ilość jednostek waluty zagranicznej za 1 funta szterlinga, czyli wartość 1 funta w innych walutach. W notowaniu prostym zmienną jest ilość jednostek krajowych, w notowaniu odwrotnym – ilość jednostek zagranicznych.

W gospodarce rynkowej na poziom i wahania kursów walutowych wpływa głównie podaż danej waluty i popyt na nią. Nadwyżka podaży waluty obcej w danym kraju nad popytem powoduje wzrost kursu waluty krajowej, i odwrotnie – zwiększenie popytu na waluty obce wywołuje spadek kursu waluty krajowej. Ma to ścisły związek z bilansem płatniczym danego kraju, gdyż ujemny bilans płatniczy, wywołujący wzrost zapotrzebowania na obce waluty dla jego wyrównania, wpływa na obniżenie kursu waluty tego kraju: dodatni bilans płatniczy oddziaływa zaś odwrotnie: jest czynnikiem wzrostu kursu waluty krajowej. Obok kursów walut kształtowanych przez mechanizm rynkowy oparty na proporcjach popytu i podaży walut, spotyka się w niektórych krajach, zwłaszcza tam gdzie stosuje się reglamentację dewizową, kursy walutowe ustalane przez władze finansowe danego kraju, np. ministra finansów lub skarbu, ministra gospodarki, bank centralny. Często występują mieszane kursy walut, których podstawą ustalania jest mechanizm rynkowy, z dopuszczeniem interwencji państwowych władz finansowych.