Clearing wielostronny

Clearing wielostronny różni się od clearingu dwustronnego głównie sposobem wyrównywania sald. Podstawą wprowadzenia clearingu wielostronnego, zwanego również clearingiem multilateralnym, jest zawarcie przez państwa w nim uczestniczące odpowiedniej umowy międzynarodowej i powołanie międzynarodowej instytucji rozrachunkowej, którą zazwyczaj jest bank. Do tej instytucji rozrachunkowej, nazywanej agentem, wszystkie kraje objęte umową zgłaszają w określonych okresach salda należności osiągnięte za dany okres z każdym partnerem we wzajemnej wymianie. Instytucja rozrachunkowa dokonuje rozliczeń wielu sald należności i zobowiązań dwustronnych każdego kraju, przeprowadza ich kompensatę przez wzajemne potrącanie należności i zobowiązań oraz ustala jedno saldo dla każdego kraju w stosunku do instytucji rozrachunkowej. Z wielu sald brutto powstaje więc w stosunku do poszczególnego kraju saldo netto, które może stanowić zobowiązanie danego kraju w odniesieniu do agenta wymagające uregulowania lub należność przekazywaną przez agenta danemu partnerowi. Warunkiem clearingu wielostronnego jest przeliczanie sald dwustronnych wyrażonych w różnych walutach na jedną walutę określoną w umowie.

Wraz z coraz powszechniejszym wprowadzaniem w stosunkach międzynarodowych warunków do wymienialności walut, transakcje clearingowe różnego rodzaju zaczynają zanikać. W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych Polska miała zawarte umowy clearingowe z niewielu już państwami, np. z Finlandią, Mołdawią, Chorwacją, Czechami, Litwą, Białorusią, Słowacją.