Ponadto stosuje się polisy o mniejszym zakresie występowania, jak polisę paryską z 1888 r., lub polisy o znaczeniu raczej lokalnym, jak polisa amsterdamska, rotterdamska i inne. Stosowane są również w szerokim zakresie instytutowe warunki ubezpieczenia (ang. Institute Cargo Clauses), opracowane i wydane przez Instytut Ubezpieczycieli w Londynie, określające zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela.
Warunki te odwołują się do pojęcia awarii, które oznacza wszelkie szkody, jakich mogą doznać towary i statki w czasie transportu morskiego. Rozróżniamy tu dwa rodzaje awarii: awarię poszczególną (partykularną) oraz awarię wspólną. Awaria poszczególna oznacza szkodę lub stratę, jakich doznał statek lub towar w czasie podróży w wyniku zdarzenia losowego, np. rozbicie statku, pożar, błąd nawigacyjny. Awaria wspólna wywodzi się z koncencji wspólnego bezpieczeństwa stron zaangażowanych w transporcie morskim, tzn. właściciela statku, armatora eksploatującego statek i właściciela ładunku. Jest nią każda nadzwyczajna szkoda lub strata spowodowana celowym działaniem kapitana statku, polegającym na poświęceniu części ładunku lub statku, bądź na poniesieniu nakładów dla ratowania wszystkich przedmiotów transportu morskiego przed grożącym niebezpieczeństwem. Najbardziej typowymi przykładami awarii wspólnej są: wyrzucenie części ładunku do morza w celu ściągnięcia statku z mielizny, wykonanie otworu w poszyciu statku, by woda morska ugasiła pożar w ładowni, zawinięcie do portu schronienia w razie grożącego niebezpieczeństwa itp.
Leave a reply