Pojęcie waluty najczęściej stosowane jest do określania środków pieniężnych będących w obiegu w danym państwie. W tym znaczeniu termin „waluta” stosuje również polskie prawo dewizowe, w którym znaki pieniężne Rzeczypospolitej Polskiej, będące w naszym kraju prawnym środkiem płatniczym, nazywane są walutą polską. W stosunku do środków pieniężnych obiegających w państwie zagranicznym stosuje się określenie waluty obcej.
Przeliczenia zobowiązań lub należności w walucie określonego kraju na waluty innych krajów przeprowadza się na podstawie kursu walutowego, który jest ceną jednostki pieniężnej jednego kraju wyrażoną w jednostkach pieniężnych innych krajów. Nieraz kurs podaje się nie za jednostkę monetarną, ale jej wielokrotność, np. za 100 lub 1000 jednostek. Jako przykład można podać kursy niektórych walut według pierwszego notowania w 1997 roku (tj. 2 stycznia 1997 r.) na giełdzie w Nowym Jorku: 1 dolar USA= 115,50 jenów japońskich = 5,1950 franków francuskich = 1,5415 marek niemieckich = 1,3440 franków szwajcarskich. W tym samym dniu na giełdzie w Londynie płacono 1,6881 dolara USA za 1 funta szterlinga (tzw. notowanie odwrotne), a na giełdzie we Frankfurcie nad Menem 0,10174 marki niemieckiej za 100 lirów włoskich i 2,6334 marki za 1 funta szterlinga. Tabela kursów średnich nr 1/97 z dnia 2 stycznia 1997 r. ogłoszona przez Prezesa NBP ustalała średni kurs dolara USA w wysokości 2,8645 zł, marki niemieckiej w wysokości 1,8520 zł, a za 100 jenów japońskich – 2,4743 zł.
Leave a reply