W ustalaniu wielkości planowych korzysta się z różnorakich wskaźników ekonomicznych umożliwiających rzeczowe i finansowe określenie zadań i środków. Należą do nich na przykład normy zużycia materiałów i surowców, normy pracy, normy zużycia paliwa, normy zapasów materiałów i produkcji w toku, normy wykorzystania maszyn i urządzeń itp.
W trakcie ustalania zadań planowych i doboru środków do ich wykonania, stosuje się dwa rodzaje koordynacji planu: wewnętrzną i zewnętrzną. Koordynacja wewnętrzna odnosi się do samej jednostki gospodarczej sporządzającej plan i polega na podejmowaniu różnego rodzaju działań w celu utrzymania wewnętrznej zgodności i spójności planów cząstkowych oraz kolejności ich sporządzania. Zarząd przedsiębiorstwa powinien wyznaczyć osobę lub komórkę organizacyjną odpowiedzialną za koordynację planu. Jeżeli plany odcinkowe sporządzane są przez zespoły problemowe (np. w planowaniu strategicznym), powoływany jest zwykle odrębny zespół problemowy do koordynacji całości planów cząstkowych. W zapewnieniu prawidłowej organizacji i właściwego przebiegu funkcji koordynacyjnej bardzo przydatna jest sieć powiązań (metoda PERT) obrazująca przebieg prac planistycznych, ich czasochłonność oraz termin zakończenia.
Koordynacja zewnętrzna polega na skonfrontowaniu planu z ustaleniami zapadającymi poza przedsiębiorstwem i normami ogólnie obowiązującymi, np. z zakresu ochrony środowiska. Ustalenia zewnętrzne, które muszą być w planie uwzględnione, obejmują ceny urzędowe (np. energii), stawki oprocentowania kredytów, wysokość podatków lub innych opłat, taryfę celną, kursy walut itp. Właściwe powiązanie planu i harmonizacja, będąca efektem należytej koordynacji, są warunkiem prawidłowego przebiegu całego procesu planowania w przedsiębiorstwie.
Leave a reply