Przedmiot leasingu może po upływie uzgodnionego w umowie terminu wrócić do leasingodawcy bądź może przechodzić na własność leasingobiorcy. Z tego względu rozróżniamy leasing operacyjny oraz leasing finansowy.
Cechą leasingu operacyjnego jest to, że czas trwania umowy leasingowej jest znacznie krótszy od okresu zużycia środka trwałego będącego przedmiotem leasingu, czyli okresu jego umorzenia. Po wygaśnięciu umowy środek trwały, zużyty tylko częściowo, wraca do leasingodawcy, który może go przekazać kolejnym użytkownikom. Leasingodawca może również przedłużyć leasing z dotychczasowym użytkownikiem lub sprzedać mu dany środek trwały po cenie uwzględniającej dotychczasowe zużycie, lecz na podstawie odrębnie zawartej umowy sprzedaży.
W leasingu finansowym czas trwania umowy, a więc okres użytkowania dobra trwałego, zbliżony jest do okresu jego przewidywanego zużycia, czyli okresu, w którym suma odpisów amortyzacyjnych zrówna się z wartością obiektu leasingu. Umowa w leasingu finansowym przewiduje, że środek trwały staje się automatycznie własnością użytkownika po upływie umowy, jeżeli dopełnił on wszystkich jej warunków, np. zapłacił w terminie wszystkie raty. Umowa leasingu finansowego musi określać, która ze stron dokonuje odpisów amortyzacyjnych, ponieważ obiekty leasingu nie mogą być amortyzowane równocześnie przez leasingodawcę i leasingobiorcę.
Leave a reply