Nie wszystkie wymienione formy kooperacji między przedsiębiorstwem a bankiem są stosowane przez każdy bank. Niektóre banki mogą nie mieć warunków do wykonywania określonych czynności, np. brak skrytek sejfowych, brak warunków do świadczenia usług konsultacyjno-doradczych. Inne czynności bankowe wymagają zgody organów administracji rządowej lub Prezesa Narodowego Banku Polskiego, np. obrót wartościami dewizowymi, emisja papierów wartościowych.
Obrót dewizami i obsługa finansowa kontaktów z zagranicą przez banki następuje na zlecenie płatnicze podmiotu gospodarczego. Operacje zagraniczne obejmują rozliczenia międzynarodowe podmiotu gospodarczego z tytułu płatności niehandlowych, np. przekaz dewiz w związku z zaangażowanym kapitałem, ubezpieczenie zagraniczne, bank nie wykupuje należności firm zalegających ze spłatą, lecz bieżące należności zleceniodawcy. Bank jako faktor odkupuje od podmiotu gospodarczego bieżące należności z tytułu zrealizowanych dostaw lub świadczonych usług, lecz płaci za nie niepełną wartość (zwykle 75- 85%). Pozostałą część bank płaci podmiotowi gospodarczemu będącemu zleceniodawcą czyli faktorantem, po ściągnięciu należności od dłużnika, lecz potrąca od tego prowizję należną z tytułu factoringu. Factoring jest bardzo korzystny dla firmy (faktoranta) zawierającej z bankiem umowę factoringu, gdyż otrzymuje ona niezwłocznie po wysyłce towaru lub świadczeniu usługi środki pieniężne (chociaż nie w pełnej wysokości), co zwiększa jej płynność finansową. W krajach o rozwiniętej gospodarce rynkowej, w których factoring jest stosowany już od kilkudziesięciu lat, w jego ramach bank lub inna instytucja finansowa zajmująca się factoringiem, prowadzić może również – poza egzekwowaniem należności – ewidencję obrotów faktoranta, wykonywać inne jego zlecenia, a nawet prowadzić jego całą rachunkowość.
Leave a reply