Cechą charakterystyczną zużycia ekonomicznego jest to, że odnosi się ono do ściśle określonych warunków. Zmiana miejsca użytkowania lub zmiana przeznaczenia może uczynić eksploatację danego środka trwałego ekonomicznie opłacalną. Na przykład wspomniany parowóz, który w eksploatacji na kolei jest nieopłacalny, może być opłacalny w transporcie wewnętrznym lub przetaczaniu wagonów.
Zużycie ekologiczne związane jest z jednej strony z korzystaniem z zasobów środowiska naturalnego przez środek trwały w procesie gospodarczym, z drugiej zaś z jego szkodliwym oddziaływaniem na otoczenie naturalne. Zużycie ekologiczne oznacza zwiększone – ponad technicznie uzasadnione potrzeby – korzystanie z zasobów środowiska przyrodniczego, np. wyciek wody z nieszczelnych urządzeń bądź wzrost emisji czynników szkodliwych dla środowiska, np. promieniowania, pyłów, gazów, ścieków komunalnych i przemysłowych.
Zużycie ekologiczne środków trwałych jest groźne zwłaszcza na obszarach szczególnego zagrożenia ekologicznego, na których już nastąpiło załamanie równowagi przyrodniczej, np. Śląsk, okręgi: beł- chatowski, koniński, łódzki, płocki i inne, gdyż tam nasilenie zagrożenia dla zdrowia i zachorowań ludzi na choroby uwarunkowane środowiskowo jest nadzwyczaj duże.
Wartość środka trwałego w momencie oddania go do użytku nazywa się wartością początkową, określaną również jako wartość inwentarzowa lub wartość brutto. Na wartość początkową składa się cena nabycia środka trwałego lub koszt wytworzenia, jeżeli środek trwały wytworzono w tej samej jednostce gospodarczej, koszty zainstalowania, montażu i inne z tym związane.
Leave a reply