Rozliczenia clearingowe – kontynuacja

Na podstawie schematu przedstawionego na rys. 6 można zapoznać się z istotą i techniką funkcjonowania clearingu dwustronnego. Eksporterzy z kraju I sprzedają importerom z kraju II towary i otrzymują za to zapłatę z banku w swoim kraju i w swojej walucie, importerzy z kraju II wpłacają zaś należność za towary do banku w kraju II w walucie tego kraju. Podobnie importerzy z kraju I dokonują zapłaty za dostarczone z kraju II towary do banku w kraju I, a eksporterzy z kraju II otrzymują należność z banku swego kraju prowadzącego rozliczenia clearingowe. Każdy z kontrahentów dokonuje więc zapłaty lub otrzymuje wypłatę w walucie swego kraju. Nie przeszkadza to wcale temu, że do określenia cen towarów w kontraktach i w bankowych rachunkach clearingowych stosuje się inną walutę, zwykle walutę kraju trzeciego (najczęściej dolary USA i franki szwajcarskie), gdyż jest ona przeliczana na waluty krajów biorących udział w clearingu według obowiązującego kursu.

Dostawy towarów i płatności z tego tytułu nie zawsze przebiegają rytmicznie i dlatego trudno jest utrzymać rozliczenia stale na tym samym poziomie. Z tego względu strony zawierające umowę clearingu przyznają sobie wzajemnie możliwość zadłużenia do pewnej określonej wysokości, które może występować raz po jednej, raz po drugiej stronie. Zadłużenie to, wynoszące zwykle 10-20% rocznych obrotów, nosi nazwę kredytu technicznego. Jeżeli jedna ze stron przekroczy wysokość tego kredytu powinna niezwłocznie dokonać wyrównania dostawami towarów, częściej jednak przekroczenie trzeba pokryć walutą wymienialną.