Plan zatrudnienia

W jednostkach gospodarczych, w których stosuje się normy czasu, można posługiwać się wskaźnikami pracochłonności. W tym wypadku planowaną pracochłonność oblicza się dzieląc normę pracochłonności przez iloczyn wskaźnika wykonania normy i wskaźnika przewidywanego wzrostu wydajności pracy w okresie planowym. Jeżeli norma czasu, ustalona w wysokości 53 minut na wykonanie 1 szt. wyrobu, wykonywana była dotychczas w 104%, a w okresie planowanym przewiduje się dalszy wzrost wydajności pracy o 2,5%, to planowana pracochłonność wyrobu wynosi (z dokładnością do 1 minuty): 53 : (1,04 1,025) = 53 : 1,066 = 50 minut

Czas pracy pracownika, jako następny czynnik decydujący o wielkości planowanego zatrudnienia, jest klasyfikowany podobnie jak omówiony już czas pracy maszyn (czas kalendarzowy, nominalny i efektywny), lecz zachodzi tu istotna różnica w obliczaniu czasu efektywnego. Planowany efektywny czas pracy pracownika jest bowiem rezultatem odjęcia od czasu nominalnego usprawiedliwionej absencji pracownika, wynikającej z przepisów prawa pracy, oraz dodania planowanych godzin nadliczbowych. Do absencji usprawiedliwionej pomniejszającej czas nominalny zalicza się na przykład nieobecność pracownika w pracy z powodu urlopu wypoczynkowego, urlopu okolicznościowego, urlopu macierzyńskiego, delegacji służbowych i szkolenia, niezdolności do pracy z powodu choroby, urlopy bezpłatne i inne.

Plan zatrudnienia powinien być tak sporządzony, by ujęta w nim wielkość zatrudnienia zapewniała wykonanie zadań jednostki gospodarczej, z jednoczesnym zachowaniem zasad racjonalnego zatrudnienia. W ustalaniu liczby pracowników niezbędnych do wykonania zadań w okresie planowym można posługiwać się różnymi metodami, zależnie od charakteru i warunków zatrudnienia. Odrębne metody stosuje się więc w planowaniu zatrudnienia przy pracach normowanych, inne – odnośnie do pracowników zatrudnionych przy pracach nienor- mowanych, a jeszcze inne – w stosunku do pracowników dozoru lub pracowników administracji.