Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. (DzU Nr 6, poz. 35). przychodu, czyli zmniejsza podstawę obliczania podatku dochodowego. Jeśli stawki amortyzacyjne ustalone przez jednostkę gospodarczą są wyższe od określonych przepisami podatkowymi, to kwota amortyzacji przewyższająca amortyzację podatkową nie jest uznawana za koszt uzyskania przychodu.
Stawki amortyzacyjne niektórych pojedynczych środków trwałych użytkowanych w szczególnie niekorzystnych warunkach lub użytkowanych mniej intensywnie mogą być podniesione lub obniżone, stosownie do obowiązujących przepisów.
Z tabeli 1 widać, że dla niektórych środków trwałych przewidziano tylko jedną stawkę amortyzacyjną, np. budynki, budowle, dla innych zaś podano dolną i górną granicę stawki. Oznacza to, że podmioty gospodarcze mogą stosować dowolną stawkę w podanym przedziale, biorąc pod uwagę sposób wykorzystania środka trwałego lub inne przesłanki. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zawsze, gdy wartość początkowa środka trwałego jest wyższa niż 2 500 zł. Jeżeli wartość środka trwałego jest równa lub niższa niż 2 500 zł, podmiot gospodarczy może dokonywać odpisów amortyzacyjnych według podanych zasad lub w formie jednorazowego odpisu całej wartości środka trwałego w miesiącu oddania go do użytku. Niektórych rodzajów środków trwałych nie amortyzuje się wcale. Zgodnie z przepisami obowiązującymi w 1995 r. należą do nich na przykład grunty nie służące wydobywaniu kopalin metodą odkrywkową, dzieła sztuki i eksponaty muzealne.
Stawka amortyzacyjna służy w praktyce do obliczania rocznego odpisu amortyzacyjnego, który oblicza się według wzoru: gdzie:
Leave a reply