Poziom tego wskaźnika w liczbie obrotów (w razach) wskazuje, ile razy firma odnawia swe zapasy w określonym okresie, zazwyczaj w ciągu roku: wskaźnik w dniach informuje natomiast, na ile dni sprzedaży wystarczą posiadane zapasy.
W analizie finansowej istotną sprawą jest ustalenie płynności finansowej, której poziom wyraża się w stopniu łatwości przekształcania składników majątkowych w pieniądz. Wyższy stopień łatwości tej transformacji gwarantuje terminowe wywiązywanie się ze spłaty kredytu i innych zobowiązań. Najbardziej płynnym elementem przedsiębiorstwa jest zatem sam pieniądz i w tym względzie stanowi on szczególnego rodzaju składnik majątkowy. Dlatego w centrum zainteresowania jednostki gospodarczej powinno być określenie przepływu pieniądza zwanego często z języka angielskiego cash flow. Rachunek cash flow pokazuje źródła strumieni pieniężnych przepływających w określonym okresie (zazwyczaj w ciągu roku) oraz ich zastosowanie. Szczególnie istotną sprawą jest ustalenie źródeł i wielkości strumieni pieniądza. W uproszczonej formie można cash flow określić jako sumę zysku netto, amortyzacji i innych przychodów gotówkowych (np. z rezerw gotówkowych), co da się zapisać w następujący sposób: Cash flow = Zysk netto + Amortyzacja + Inne przychody gotówkowe.
Przez amortyzację, podaną w tej formie, należy rozumieć kwotę uzyskanych odpisów amortyzacyjnych w danym okresie pomniejszoną o wydatki na odnowienie majątku trwałego. Dla zwiększenia cash flow jest tu istotne stosowanie przyspieszonych metod amortyzacji. Często dla porównania przepływów pieniądza w czasie lub w przestrzeni stosuje się wskaźnik cash flow (Wcf) wyrażony w liczbie stosunkowej w odniesieniu do przychodów ze sprzedaży w danym okresie, co można przedstawić:
Leave a reply