Daily Archives 12/22/2015

Na podstawie schematu przedstawionego na rys. 6 można zapoznać się z istotą i techniką funkcjonowania clearingu dwustronnego. Eksporterzy z kraju I sprzedają importerom z kraju II towary i otrzymują za to zapłatę z banku w swoim kraju i w swojej walucie, importerzy z kraju II wpłacają zaś należność za towary do banku w kraju II w walucie tego kraju. Podobnie importerzy z kraju I dokonują zapłaty za dostarczone z kraju II towary do banku w kraju I, a eksporterzy z kraju II otrzymują należność z banku swego kraju prowadzącego rozliczenia clearingowe. Każdy z kontrahentów dokonuje więc zapłaty lub otrzymuje wypłatę w walucie swego kraju. Nie przeszkadza to wcale temu, że do określenia cen towarów w kontraktach i w bankowych rachunkach clearingowych stosuje się inną walutę, zwykle walutę kraju trzeciego (najczęściej dolary USA i franki szwajcarskie), gdyż jest ona przeliczana na waluty krajów biorących udział w clearingu według obowiązującego kursu.

Wynik na operacjach finansowych jest to różnica między sumą należnych przychodów z operacji finansowych a sumą kosztów tych operacji. Przychody z operacji finansowych obejmują na przykład przychody z tytułu udziałów w innych jednostkach i papierów wartościowych (dywidendy, odsetki), sprzedaży papierów wartościowych, odsetek od udzielonych pożyczek oraz za zwłokę w zapłacie, otrzymanego dyskonta itp. Na koszty operacji finansowych składają się: pokrycie strat w innych jednostkach, w których jednostka gospodarcza jest udziałowcem, wartość nabycia sprzedanych papierów wartościowych, odsetki od zaciągniętych pożyczek i płacone za zwłokę w zapłacie, odsetki oraz prowizje od kredytów bankowych i inne.

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. (DzU Nr 6, poz. 35). przychodu, czyli zmniejsza podstawę obliczania podatku dochodowego. Jeśli stawki amortyzacyjne ustalone przez jednostkę gospodarczą są wyższe od określonych przepisami podatkowymi, to kwota amortyzacji przewyższająca amortyzację podatkową nie jest uznawana za koszt uzyskania przychodu.

Kredyt na działalność bieżącą uzupełniać ma niedobór kapitału własnego jednostki gospodarczej, potrzebnego głównie na sfinansowanie przyrostu składników majątku obrotowego spowodowanego wzrostem zapasów materiałowych, produkcji w toku, produktów gotowych, towarów itp. Na sfinansowanie działalności bieżącej można również przeznaczyć zobowiązania wobec dostawców oraz innych osób prawnych i fizycznych, jeżeli termin ich płatności jeszcze nie upłynął, a także część osiągniętego zysku. Różnica między zapotrzebowaniem globalnym na kapitał finansujący działalność bieżącą w określonym czasie a dysponowanym przez jednostkę gospodarczą kapitałem własnym i innymi środkami (np. zobowiązania, część zysku), jakie podmiot gospodarczy może przeznaczyć na finansowanie działalności bieżącej, stanowi wielkość określającą potrzeby kredytowe. Powodem zapotrzebowania na kredyt, oprócz przyrostu zapasów, może być również przejściowy niedobór środków własnych na pokrycie wymagalnych zobowiązań wobec kontrahentów lub wynagrodzeń pracowników. W tym wypadku kredyt stanowi doraźną pomoc finansową dla jednostki prowadzącej działalność gospodarczą. W celu zobrazowania sposobu ustalenia potrzeb kredytowych przedstawione zostaną uproszczone przykłady dotyczące nowo powstającej jednostki gospodarczej oraz jednostki już funkcjonującej.