Monthly Archives Listopad 2015

Naprawa bieżąca obejmuje stosunkowo niewielki zakres prac i polega na wymianie lub reperacji nielicznych, najczęściej zużywających się części i elementów maszyn. Naprawa średnia obejmuje wymianę poważniejszych elementów i części maszyn. Naprawiany obiekt jest na pewien okres wycofany z ruchu.

Clearing wielostronny różni się od clearingu dwustronnego głównie sposobem wyrównywania sald. Podstawą wprowadzenia clearingu wielostronnego, zwanego również clearingiem multilateralnym, jest zawarcie przez państwa w nim uczestniczące odpowiedniej umowy międzynarodowej i powołanie międzynarodowej instytucji rozrachunkowej, którą zazwyczaj jest bank. Do tej instytucji rozrachunkowej, nazywanej agentem, wszystkie kraje objęte umową zgłaszają w określonych okresach salda należności osiągnięte za dany okres z każdym partnerem we wzajemnej wymianie. Instytucja rozrachunkowa dokonuje rozliczeń wielu sald należności i zobowiązań dwustronnych każdego kraju, przeprowadza ich kompensatę przez wzajemne potrącanie należności i zobowiązań oraz ustala jedno saldo dla każdego kraju w stosunku do instytucji rozrachunkowej. Z wielu sald brutto powstaje więc w stosunku do poszczególnego kraju saldo netto, które może stanowić zobowiązanie danego kraju w odniesieniu do agenta wymagające uregulowania lub należność przekazywaną przez agenta danemu partnerowi. Warunkiem clearingu wielostronnego jest przeliczanie sald dwustronnych wyrażonych w różnych walutach na jedną walutę określoną w umowie.

W Polsce od 1990 r., stosuje się wewnętrzną wymienialność złotego, a kurs był początkowo ustalony w stosunku do dolara USA. W 1991 r., wprowadzono zmiany w sposobie ustalania poziomu kursu złotego i jego relację do dolara zastąpiono relacją do koszyka walut, czyli zestawu określonych ilości wybranych walut. Udział wybranych walut w koszyku wynosi: 45% – dolar USA, 35% – marka niemiecka, 10% – funt szterling, 5% – frank francuski i 5% – frank szwajcarski.

Najogólniej rentowność przedsiębiorstwa oznacza, że dochody uzyskane przez przedsiębiorstwo z działalności gospodarczej przewyższają jego koszty. Mówi się wówczas, że przedsiębiorstwo jest rentowne. Gdy koszty są większe do uzyskiwanych dochodów, wtedy określa się przedsiębiorstwo jako deficytowe albo mówi się o rentowności ujemnej.

Jednostka prowadząca działalność gospodarczą osiąga wpływy pieniężne z tytułu wykonywania tej działalności. Wpływy te stanowią przychód danej jednostki. Przedsiębiorstwa przemysłowe, rolne, handlowe, usługowe (np. budowlane, transportowe i inne) uzyskują swe główne i zasadnicze przychody ze sprzedaży produktów, towarów, robót i usług. Sprzedaż produktów, towarów i usług następuje po cenach sprzedaży lub według umownych kwot należnych za dokonaną sprzedaż.

Oprócz środków gospodarczych długotrwałego użytkowania zaliczanych do środków trwałych, które nie zmieniają swej zewnętrznej postaci w wielu cyklach produkcyjnych, jednostka gospodarcza posiada również środki będące w ciągłym obiegu, co związane jest ze zmianą postaci tych środków. Jednostka gospodarcza za posiadane środki pieniężne zakupuje od innych przedsiębiorstw surowce, materiały, paliwo i inne dobra materialne potrzebne do prowadzenia działalności gospodarczej, a następnie wytwarzane wyroby sprzedaje i uzyskuje za nie znów środki pieniężne. Następuje tu więc zamiana pieniędzy na surowce i materiały, z których początkowo wytwarza się półfabrykaty, by je przekształcić w produkty gotowe, zamienione w końcu znowu w środki pieniężne.

W metodzie simpleks pierwszy krok polega na znalezieniu podstawowego rozwiązania dopuszczalnego i sprawdzeniu, czy jest ono rozwiązaniem optymalnym. Jeżeli to pierwsze rozwiązanie nie jest optymalne, na jego podstawie oblicza się następne rozwiązanie dopuszczalne i sprawdza się jego zasadność. Obliczenia te powtarzane są tak długo, aż zostanie znalezione rozwiązanie optymalne w danych warunkach.

Stosunek prawny wiążący firmę ubezpieczeniową z ubezpieczającym i ubezpieczonymi nawiązywany jest z reguły w formie umowy ubezpieczeniowej . Dowodem zawarcia tej umowy jest polisa ubezpieczeniowa (wzór 1).

Pojęciem kapitału, w znaczeniu tu stosowanym, określa się źródła finansowego pochodzenia majątku podmiotów gospodarczych, a więc majątku trwałego i obrotowego omówionego w poprzednim rozdziale. Kapitał jest zatem odpowiednikiem pieniężnym majątku danej jednostki organizacyjnej. W naszej gospodarce istnieją różne formy organizacyjne kapitału, związane głównie z rodzajem podmiotów gospodarczych w niej funkcjonujących. Podstawę wyodrębnienia form kapitału stanowi typ organizacji podmiotu gospodarczego, np. firma jednoosobowa, spółka prawa handlowego, przedsiębiorstwo państwowe itp., oraz kryterium własności. W stosunku do przedsiębiorstw państwowych i spółdzielni utrzymała się jeszcze nazwa funduszy dla oznaczenia kapitału funkcjonującego w tych jednostkach.

Zasady planowania, powstałe na gruncie dorobku nauki i doświadczenia wynikającego z praktycznej działalności podmiotów gospodarczych, oznaczają normy i reguły postępowania w tworzeniu planów oraz ich realizacji. Nie ma jednoznacznych, ściśle określonych i ograniczonych liczebnie zasad planowania dopuszczających jedną tylko możliwą interpretację. Jedne zasady preferowane są w planowaniu strategicznym, inne w planowaniu taktycznym i operatywnym. Odrębne zasady odnoszą się do planowania długookresowego, inne do krótkoterminowego, łącznie z planowaniem operatywnym. Zróżnicowanie zasad planowania wynika również z wielkości, zasięgu oddziaływania oraz charakteru i struktury organizacyjnej jednostki prowadzącej działalność gospodarczą, np. samodzielne jednostkowe przedsiębiorstwo, trust, kartel, koncern. Wyodrębnienie podmiotów gospodarczych według rodzaju działalności (np. przedsiębiorstwa przemysłowe, handlowe, rolne) decyduje również o wyborze i zastosowaniu określonych zasad planowania. To zróżnicowanie sprawia, że omówione zostaną tylko najczęściej stosowane zasady planowania.

Podatek jest formą przymusowego i bezzwrotnego świadczenia pieniężnego na rzecz państwa lub organów innych organizacji sprawujących władzę publiczną, np. samorządu terytorialnego. Reforma podatkowa w Polsce wprowadziła dwa specyficzne typy podatków: podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy. Podatek od towarów i usług jest – biorąc pod uwagę jego konstrukcję – zaliczany do podatków obrotowych, gdyż podstawę opodatkowania stanowi obrót rozumiany jako kwota należna z tytułu sprzedaży towarów oraz usług, i zastąpił dotychczas stosowany podatek obrotowy. Podatek ten nazywany jest nieraz podatkiem od wartości dodanej i znany jest w świecie jako VAT (ang. value added tax). Tego rodzaju podatek obowiązuje w bardzo wielu krajach, a stosowany jest przez wszystkie kraje należące do Unii Europejskiej. Różni się on w poszczególnych krajach głównie stawką opodatkowania, chociaż w krajach Unii czynione są starania w kierunku ujednolicenia stawki.

Obie funkcje biznesplanu są z sobą ściśle powiązane. Funkcja zewnętrzna występuje głównie wtedy, gdy chodzi o pozyskanie funduszy na działalność firmy, funkcja wewnętrzna zaś występuje w każdym wypadku. Z biznesplanu inwestorzy i jednostki kredytujące powinni dowiedzieć się, jak firma ma zamiar wykorzystać uzyskane środki pieniężne w powiązaniu z całym potencjałem gospodarczym firmy, w celu uzyskania przewidywanych w planie rezultatów. Na cele zewnętrzne stosuje się przeważnie skróconą wersję biznesplanu, eksponującą głównie te elementy, które interesują inwestorów i mogą zachęcić ich do finansowania działalności firmy.

Przedmiotem ubezpieczeń gospodarczych jest – jak już o tym wspomniano – majątek i prawa majątkowe osób fizycznych i prawnych oraz dobra osobiste niemajątkowe, np. życie, zdrowie i zdolność do pracy osób fizycznych. W zależności od przedmiotu ubezpieczenia, którym może być mienie lub dobro osobiste, rozróżnia się ubezpieczenia majątkowe i ubezpieczenia osobowe.