Category Biznes

Planowanie taktyczne obejmuje szeroki zakres działań podmiotu gospodarczego i z reguły nie jest adresowane – jak planowanie operatywne – do szczegółowego wykonawcy, gdyż określa zadanie w formie ogólnej dla całej jednostki gospodarczej. Planowanie to dotyczy okresu dłuższego niż planowanie operatywne, zwykle około jednego roku. W planie taktycznym można wyodrębnić część techniczną, która określa czynniki rzeczowe biorące udział w działalności gospodarczej jednostki organizacyjnej, oraz część finansową, określającą nakłady pieniężne i wynik finansowy działalności. W części technicznej mogą występować na przykład zamierzenia usprawnienia konstrukcji wyrobów, zmiany techniki i technologii wytwarzania, weryfikacja norm zużycia materiałów i surowców oraz norm pracy, poprawa w wykorzystaniu maszyn i urządzeń itp. Część finansowa obejmuje na przykład postulowane koszty uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, wartość majątku trwałego i obrotowego niezbędnego do realizacji zamierzeń, wysokość kapitału własnego i obcego oraz wynik finansowy na działalności podmiotu gospodarczego. Planowanie taktyczne, mające charakter problemowy, może częściowo wchodzić do planu funkcjonalnego jednostki prowadzącej działalność gospodarczą (np. w skład biznes planu) lub może stanowić podstawę jego sporządzenia lub uzasadnienia merytorycznego.

Leasing jest specyficzną formą obrotu obiektami inwestycyjnymi i konsumpcyjnymi dobrami trwałego użytku (np. samochody osobowe), która pod względem formalnym jest typem umowy zbliżonej do umowy najmu lub dzierżawy, a nawet ma pewne cechy sprzedaży ratalnej. Umożliwia on korzystanie za opłatą z trwałych dóbr, takich jak maszyny, urządzenia, środki transportowe itp., bez konieczności nabywania ich na własność. Leasing polega na przekazaniu przez producenta lub wyspecjalizowaną firmę, którzy występują tu jako leasin- godawcy, dóbr trwałych do użytkowania innej jednostce gospodarczej, czyli leasingobiorcy. Za użytkowanie obiektu leasingobiorca płaci w określonych terminach raty (opłatę) leasingowe, które obejmują:

Wielkość zjawisk badanych w trakcie analizy ekonomicznej oraz ich zmiany określa się za pomocą różnych wskaźników ekonomicznych. Pojęcie wskaźnika w analizie ekonomicznej jest traktowane szerzej i obejmuje nie tylko wskaźniki w znaczeniu dosłownym, lecz wszelkie liczbowe informacje charakteryzujące zjawiska ekonomiczne zachodzące w jednostce gospodarczej. Wskaźniki stosowane w analizie ekonomicznej występują w postaci:

Analiza kosztów daje pogląd na efektywność gospodarowania we wszystkich ogniwach jednostki gospodarczej oraz na jej pracę jako całości. Zadaniem analizy kosztów jest dostarczenie informacji o ich kształtowaniu się w różnych przekrojach oraz o czynnikach oddziałujących na ich poziom, dynamikę i strukturę. Pozwala to ujawnić i zlokalizować nie wykorzystane dotąd możliwości poprawy gospodarowania oraz wskazywać na możliwości i sposoby ich wykorzystania, by osiągnąć jak najwyższy poziom zysku z działalności gospodarczej. Głównym źródłem analizy kosztów własnych jest rachunkowość firmy, jednakże wskazuje ona tylko na wielkość kosztów, nie pokazuje natomiast przyczyn ich kształtowania. Dlatego analiza korzysta z wielu jeszcze innych źródeł pozwalających ocenić przyczyny określonego ukształtowania się kosztów. Wśród tych źródeł można wymienić dokumentację produkcji w przedsiębiorstwie przemysłowym i usługowym, ewidencję obrotu towarowego w handlu, ewidencję wydajności pracy, zużycia materiałowego, zapasów, sprawozdawczość z zakresu sprzedaży i inne.

Jak już wspomniano, zysk brutto podlega obowiązkowym zmniejszeniom i po ich uwzględnieniu powstaje zysk netto. Obowiązkowe obciążenia zysku brutto zależą od formy prawnej jednostki gospodarczej i obejmują:

Majątek trwały i Rzeczowe składniki majątkowe, do których zalicza się m.in. środki trwałe należące do majątku trwałego oraz zapasy zakwalifikowane do majątku obrotowego, w różny sposób uczestniczą w działalności gospodarczej przedsiębiorstwa.!Rzeczowe składniki majątku trwałego – w przeciwieństwie do zapasów surowców i materiałów – nie zużywają się całkowicie w czasie jednego cyklu gospodarczego. Zużywają się one tylko w niewielkim stopniu w trakcie poszczególnych operacji gospodarczych, dlatego też utrata ich wartości i przekazywanie tej wartości na wytwarzany wyrób następuje stopniowo. Zachowują one swą postać naturalną i służyć mogą przez długi czas w procesie gospodarczym) Iw praktyce gospodarczej przyjęto, że do środków trwałych zalicza się grunty i tereny, budynki i budowle, maszyny, urządzenia techniczne, środki transportu i inne przedmioty, które spełniają następujące warunki:

Inkaso dokumentowe nie gwarantuje jednak eksporterowi zapłaty w spodziewanym terminie, gdyż importer może zwlekać z wykupem dokumentów towarowych, ani nie zabezpiecza w pełni, że eksporter w ogóle zapłatę otrzyma, ponieważ importer może nie odebrać towaru. Inkaso zapewnia jedynie, że importer nie może odebrać towaru, zanim nie wykupi dokumentów towarowych. Jeżeli importer nie wykupi dokumentów, eksporter musi szukać innych kupców na przesłany towar.

Decyzje dotyczące opracowania planów, a zwłaszcza ich rodzaju, zakresu, okresu obowiązywania oraz szczegółowości, podejmuje samodzielnie jednostka gospodarcza. Plany służą bowiem głównie potrze- bom własnym podmiotu gospodarczego w zakresie zarządzania, chociaż często informacje zawarte w planach mogą być wymagane przez banki jako podstawa oceny zdolności kredytowej lub mogą być przedstawiane na życzenie innym instytucjom czy współpracującym jednostkom gospodarczym.

Do najczęściej spotykanych ubezpieczeń osobowych należą trzy, niżej przedstawione, rodzaje ubezpieczeń. Ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków, którego zakres zależnie od umowy może być bardzo różny, obejmuje zazwyczaj świadczenia wypłacane w razie czasowej lub trwałej niezdolności do pracy ubezpieczonego, a także jego śmierci w wyniku nieszczęśliwego wypadku. W ramach tego ubezpieczenia może również –jeżeli to przewiduje umowa – nastąpić rekompensata kosztów leczenia, kosztów protez, wózka inwalidzkiego itp. Umowa ubezpieczenia z towarzystwem asekuracyjnym może być zawarta przez zakład pracy, np. ubezpieczenie członków straży pożarnej czy sportowców, lub indywidualnie przez ubezpieczonego.

W porównaniu z omówionymi już sposobami rozliczeń wynikających z wymiany międzynarodowej, regulowanie zobowiązań zagranicznych za pomocą dewiz jest najprostszym, stosunkowo szybkim i najbardziej korzystnym sposobem wyrównywania wzajemnych zobowiązań.

Plan finansowy jest odbiciem zadań ujętych w poszczególnych odcinkach planów rzeczowych i uogólnia w wyrażeniu wartościowym założenia tych planów. Istotą planu finansowego jest to, że określa realne możliwości wykonania zadań rzeczowych ujętych w planie, weryfikuje je i pozwala dostosować zamierzenia rzeczowe do warunków finansowych firmy. Podstawowym zadaniem planu finansowego jest ustalenie przewidywanych zmian w majątku jednostki gospodarczej oraz źródeł finansowania tych zmian, określenie planowanych przychodów z całej działalności i planowanych kosztów ich uzyskania, obliczenie planowanych wyników działalności oraz podział przewidywanego zysku.

Półproduktami są nie w pełni jeszcze gotowe produkty, które przeszły określoną fazę produkcji, ale ich proces technologiczny nie został jeszcze w danym przedsiębiorstwie całkowicie zakończony. Przeznaczone są one w zasadzie do dalszej produkcji w tym samym zakładzie pracy. Przed przekazaniem półproduktów do dalszej przeróbki, mogą być one przechowywane w magazynie lub na składowisku. Przykładem półproduktów mogą być wyjęte z formy odlewy, które wymagają jeszcze usunięcia nadlewów, oczyszczania i ewentualnie obróbki mechanicznej powierzchni styku odlewu z innymi częściami maszyny. W przemyśle włókienniczym przykładem półproduktu może być tkanina surowa, w stanie, w jakim zdjęto ją z krosna, którą należy jeszcze poddać bieleniu, farbowaniu i apreturze. Niektóre przedsiębiorstwa sprzedają część półproduktów do dalszej przeróbki innym jednostkom organizacyjnym.

Koszty własne przedsiębiorstwa mogą być klasyfikowane według różnych kryteriów, lecz najczęściej sprowadza się koszty do trzech zasadniczych układów: