Blog Archives

Decyzje dotyczące opracowania planów, a zwłaszcza ich rodzaju, zakresu, okresu obowiązywania oraz szczegółowości, podejmuje samodzielnie jednostka gospodarcza. Plany służą bowiem głównie potrze- bom własnym podmiotu gospodarczego w zakresie zarządzania, chociaż często informacje zawarte w planach mogą być wymagane przez banki jako podstawa oceny zdolności kredytowej lub mogą być przedstawiane na życzenie innym instytucjom czy współpracującym jednostkom gospodarczym.

Do najczęściej spotykanych ubezpieczeń osobowych należą trzy, niżej przedstawione, rodzaje ubezpieczeń. Ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków, którego zakres zależnie od umowy może być bardzo różny, obejmuje zazwyczaj świadczenia wypłacane w razie czasowej lub trwałej niezdolności do pracy ubezpieczonego, a także jego śmierci w wyniku nieszczęśliwego wypadku. W ramach tego ubezpieczenia może również –jeżeli to przewiduje umowa – nastąpić rekompensata kosztów leczenia, kosztów protez, wózka inwalidzkiego itp. Umowa ubezpieczenia z towarzystwem asekuracyjnym może być zawarta przez zakład pracy, np. ubezpieczenie członków straży pożarnej czy sportowców, lub indywidualnie przez ubezpieczonego.

W porównaniu z omówionymi już sposobami rozliczeń wynikających z wymiany międzynarodowej, regulowanie zobowiązań zagranicznych za pomocą dewiz jest najprostszym, stosunkowo szybkim i najbardziej korzystnym sposobem wyrównywania wzajemnych zobowiązań.

Plan finansowy jest odbiciem zadań ujętych w poszczególnych odcinkach planów rzeczowych i uogólnia w wyrażeniu wartościowym założenia tych planów. Istotą planu finansowego jest to, że określa realne możliwości wykonania zadań rzeczowych ujętych w planie, weryfikuje je i pozwala dostosować zamierzenia rzeczowe do warunków finansowych firmy. Podstawowym zadaniem planu finansowego jest ustalenie przewidywanych zmian w majątku jednostki gospodarczej oraz źródeł finansowania tych zmian, określenie planowanych przychodów z całej działalności i planowanych kosztów ich uzyskania, obliczenie planowanych wyników działalności oraz podział przewidywanego zysku.

Półproduktami są nie w pełni jeszcze gotowe produkty, które przeszły określoną fazę produkcji, ale ich proces technologiczny nie został jeszcze w danym przedsiębiorstwie całkowicie zakończony. Przeznaczone są one w zasadzie do dalszej produkcji w tym samym zakładzie pracy. Przed przekazaniem półproduktów do dalszej przeróbki, mogą być one przechowywane w magazynie lub na składowisku. Przykładem półproduktów mogą być wyjęte z formy odlewy, które wymagają jeszcze usunięcia nadlewów, oczyszczania i ewentualnie obróbki mechanicznej powierzchni styku odlewu z innymi częściami maszyny. W przemyśle włókienniczym przykładem półproduktu może być tkanina surowa, w stanie, w jakim zdjęto ją z krosna, którą należy jeszcze poddać bieleniu, farbowaniu i apreturze. Niektóre przedsiębiorstwa sprzedają część półproduktów do dalszej przeróbki innym jednostkom organizacyjnym.

Koszty własne przedsiębiorstwa mogą być klasyfikowane według różnych kryteriów, lecz najczęściej sprowadza się koszty do trzech zasadniczych układów:

Metoda proporcji obejmuje dwie odmiany: metodę ekstrapolacji oraz metodę proporcji stałych. Metoda ekstrapolacji polega na przyjęciu dotychczasowego trendu w rozwoju danej wielkości i zastosowaniu wskaźnika wyrażającego natężenie tego trendu w okresach planowych. Metoda proporcji stałych opiera się na założeniu, że dotychczasowy stosunek między dwiema wielkościami planistycznymi nie ulegnie zmianie i współczynnik obrazujący tę relację stosowany jest w obliczeniach dla okresu planowego. Przykładem zastosowania metody proporcji stałych jest współczynnik przewozowości używany w planowaniu transportu, określający stosunek ilości towaru podlegającej przewiezieniu do ogólnej ilości produkcji tego towaru. Jeżeli współczynnik przewozowości dla zboża wyprodukowanego w danym województwie wynosi 0,25, co oznacza, że z każdej wyprodukowanej tony zboża na danym terenie wywozi się poza województwo 250 kg, to w wypadku produkcji w roku planowym w wysokości 300 000 t zbóż, przewiezionych zostanie 300 000 0,25 = 75 000 t i tę wielkości należy uwzględnić w planowaniu przewozów.

Metoda porównań pozwala jedynie na określenie różnic (odchyleń) między porównywalnymi wielkościami. Do zbadania, jakie czynniki miały wpływ na powstałe odchylenia i ustalenia wysokości wpływu poszczególnych czynników na odchylenia badanego zjawiska, służy metoda kolejnych podstawień. W metodzie kolejnych podstawień można wyróżnić dwie odmiany:

Pojęcie analizy ekonomicznej może być różnie definiowane, zależnie od tego, czy dotyczy ono teorii czy praktyki gospodarowania, oraz zakresu i sytuacji, z jaką wiążemy to wyrażenie. Mając na uwadze funkcję gospodarczą analizy, obejmującą działania praktyczne, przez analizę ekonomiczną rozumie się czynności badawcze dotyczące stanu ekonomicznego i działalności jednostki gospodarczej zmierzające do postawienia diagnozy charakteryzującej całość sytuacji ekonomicznej i społecznej badanej organizacji gospodarczej. Istotą analizy jest wszechstronne badanie zjawisk gospodarczych uwzględniające ich wzajemne powiązania i wykorzystujące wszystkie dostępne materiały źródłowe. Analiza ekonomiczna polega najczęściej na podziale badanego zjawiska na części składowe, badaniu związków między częściami oraz między poszczególnymi częściami a całością badanego zjawiska.

Podział planowania na planowanie operatywne, taktyczne i strategiczne jest często związany z planowaniem bieżącym oraz krótkoterminowym i długoterminowym. Chociaż podstawami planowania operatywnego, taktycznego i strategicznego są w głównej mierze problemy, które powinny być rozwiązywane w różnych przedziałach czasowych w podmiotach gospodarczych, to jednak tego podziału nie można utożsamiać wyłącznie z długością okresu obowiązywania danego rodzaju planu. Nie można więc tego podziału planów klasyfikować tylko z punktu widzenia czasu, jaki dany plan obejmuje.

Termin marketing pochodzi od angielskiego słowa „market”, po polsku – rynek, zbyt, i oznacza przede wszystkim wiedzę o tym, jak działać na rynku, by najkorzystniej kształtować stosunki między producentem a konsumentem lub użytkownikiem produktów. Nie wystarczy tu ograniczyć swe działanie tylko do szukania zbytu dla produktu i temu podporządkować zabiegi organizacyjne w przedsiębiorstwie, lecz oznacza to całkowite przesunięcie akcentów z produktu na rynek i konsumenta. By to uzyskać, marketing wymaga przede wszystkim zmiany sposobu myślenia personelu zarządzającego firmą, który w podejmowaniu decyzji musi przede wszystkim określić, co rynek chce, co klient przyjmie, a dopiero potem uruchamiać czynności techniczne i organizacyjne. To inne, nowe ukierunkowanie myślenia w przedsiębiorstwie jest koncepcją działania na rynku, której punktem wyjścia są potrzeby konsumenta. Jednostka gospodarcza kierująca się koncepcją marketingową realizuje swe cele zaspokajając potrzeby nabywcy. Taka jednostka ustala najpierw potrzeby człowieka, które powodują zapotrzebowanie na określony produkt, i dopiero po tym ustaleniu podejmuje działania służące wytwarzaniu tego produktu. Należy więc najpierw ustalić, kim są klienci przedsiębiorstwa i czego oczekują, a po uzyskaniu na to odpowiedzi wytwarzać takie produkty, które można sprzedać. Koncepcja marketingowa traktuje działalność wytwórczą jako pochodną impulsów rynkowych i łączy się to bardzo często z lansowaniem i wytwarzaniem nowego produktu.

Za inwestycje uznaje się wykorzystanie środków finansowych na nabycie rzeczowych składników majątkowych, niematerialnych wartości majątku trwałego oraz finansowych składników majątkowych. Można tu więc mówić o inwestycjach rzeczowych, obejmujących nabycie budynków i budowli, maszyn i urządzeń, środków transportu, obiektów produkcyjnych, zapasów itp., inwestycjach niematerialnych, takich jak zakup patentów, licencji itp., oraz inwestycjach finansowych, które oznaczają lokatę środków pieniężnych w udziałach w innych firmach lub w długoterminowych papierach wartościowych, np. w akcjach, obligacjach, bonach skarbowych.

Kredyty mogą być klasyfikowane według różnych kryteriów i przekrojów. Mimo wielkiego bogactwa form i rodzajów kredytów można przyjąć na cele poznawcze pewne kryteria pozwalające wyodrębnić podstawowe układy klasyfikacyjne. Do nich można zaliczyć klasyfikację kredytów według podmiotów powstających w stosunkach kredytowych, okresu, na jaki udzielono kredytu, przedmiotu kredytu oraz techniki operacji kredytowych.